Als je eenmaal bij elkaar bent denk je in je achterhoofd steeds aan het afscheid dat met de dag dichterbij komt. Iedere minuut telt en je wilt het liefst de tijd stop zetten. Elkaar nooit meer zien is geen optie. We zijn allebei sterk genoeg om onze inmiddels anderhalf jaar durende relatie voort te zetten, maar dan wel 1.382 kilometer van elkaar verwijderd. Ik als studente in Amsterdam, hij als student in Florence.
De tragiek van vliegvelden
Vliegvelden kunnen o zo leuk zijn, maar ook zo verdrietig. De pijn die je voelt als je iemand van wie je houdt laat gaan. Het verlaten van je geliefde voelt als extra bagage. Ik vergelijk dit met de eerste keer toen ik hem afzette bij het vliegveld. Stefano was op dat moment een vreemde die ik niet goed kende, maar die ik heel graag wilde leren kennen. Ik wist één ding en dat was dat hij snel genoeg terug zou keren naar Amsterdam. Nu we anderhalf jaar verder zijn wordt het steeds zwaarder en zwaarder. Ik wil geen afscheid meer nemen. Ik wil de fiets kunnen pakken om een paar minuten later bij zijn huis te arriveren. De fiets hoeft niet eens. Al zou hij in Groningen wonen, dan zou ik een paar uurtjes in de trein willen zitten. Graag zelfs.Een vliegveld leek vroeger helemaal geen plek waar je verdrietig van wordt. Het begint met de lange reis naar het vliegveld (ik heb het nu natuurlijk over de terugreis). Mijn gevoelens, zijn gevoelens. Emoties die in je opborrelen. Je wilt ze niet uiten, maar je kan ze ook niet verbergen. Je hebt er toch zelf voor gekozen? Je wist dit toch van tevoren?
Zo snel mogelijk afscheid nemen
Het moment van afscheid wil ik altijd zo snel mogelijk, dat is makkelijker. Een kus, een paar lieve woorden, maar vooral: niet achterom kijken. Ik loop naar de gate en wacht totdat ik kan gaan boarden. Al die tijd met die extra bagage. Toch heb ik het leren accepteren en kan ik er mee omgaan. Zodra we het allebei weer druk hebben met vrienden, familie, school en werkt gaat de tijd gelukkig redelijk snel en proberen we het gemis een plek te geven.Het is wat het is. Ik wil niet klagen, sommige andere koppels zien elkaar maanden niet. Ook moeten we blij zijn met de moderne communicatiemiddelen als Skype en WhatsApp. Al zit er helaas wel altijd een beeldscherm tussen, wat vaak voor frustratie zorgt als je sterk de behoefte hebt om elkaar te knuffelen. Samen uitkijken naar de toekomst is enige remedie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten